توافق بر سر سرمایه‌گذاری برای تولید

همه نهادهای رسمی و غیررسمی، سازوکارها، نظام‌‌‌ها و سیاستگذاری‌‌‌ها در هر جامعه‌‌‌ای به منظور تامین رفاه عموم مردم آن جامعه شکل می‌گیرند و تکامل می‌‌‌یابند تا بتوانند موجب تولید ارزش شوند. مهم‌ترین ابزار برای تولید، سرمایه‌گذاری است. چند سال‌‌‌ است نهادها و سیاستگذاری در ایران تا حدودی از کارکرد افتاده و نتوانسته‌اند از سرمایه‌گذاری به منظور تولید پشتیبانی کنند.

شواهد نشان می‌دهد در 15سال اخیر بیش از ۱۷۰میلیارد دلار خروج سرمایه از کشور اتفاق افتاده است و سرمایه‌‌‌های انسانی با مهاجرت خارج شده‌‌‌اند و سرمایه‌گذاری دولتی به کمترین میزان خود رسیده است؛ به گونه‌‌‌ای که بودجه عمرانی دولت در سال‌جاری فقط حدود ۶میلیارد دلار و جذب سرمایه‌گذاری خارجی تقریبا متوقف است.

این در حالی است که ایران برای حفظ سطح تولید نفت و گاز، پتروشیمی و برق به بیش از ۲۰۰میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیاز دارد؛ برای حفظ و توسعه خطوط ریلی و مترو، بزرگراه، جاده، بندرگاه و زیربناهای فرودگاهی به بیش از ۱۰۰میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیاز دارد و برای بخش آب از جمله تاسیسات تصفیه و شیرین‌سازی و خطوط انتقال آب‌‌‌های سطحی و انتقال استراتژیک آب از دریاها به ده‌‌‌ها میلیارد دلار سرمایه احتیاج دارد. سایر زیربناها نیز از کمبود سرمایه‌گذاری رنج می‌‌‌برند؛ از جمله بخش‌های ارتباطات، فاضلاب شهری، ورزش، آموزش و بهداشت.

توافق با آمریکا و سایر قدرت‌‌‌های جهانی و منطقه‌‌‌ای و تحکیم روابط اقتصادی با همه کشورها، گام اولیه برای حفظ و جذب منابع سرمایه‌گذاری برای رونق تولید است. توافق بین‌المللی نه‌تنها رفاه اقتصادی عموم مردم ایران را با افزایش تولید تامین خواهد کرد و ثبات اقتصادی را به کشور بازخواهد گرداند و این ثبات خود باعث خواهد شد سرمایه از فعالیت‌های سفته‌بازی به سمت تولید برود، بلکه امنیت ملی پایدار را برای ایران به ارمغان خواهد آورد؛ چون امنیت سایر کشورها را به امنیت ایران پیوند خواهد زد.

پس از سال‌ها تحمل و صبر عمومی مردم ایران تا کشور به جایگاه بین‌المللی مناسبی دست یابد، اکنون که کشور از نظر استقلال سیاسی و امنیتی در وضعیت مناسبی قرار دارد، هنگام آن رسیده تا با توافق بین‌المللی ابتدا سطح زندگی معمولی مردم تامین شود و سپس گام بلندی به سمت توسعه همه‌‌‌جانبه ایران برداشته شود.