- امروز : جمعه - ۱۸ مهر - ۱۴۰۴
- برابر با : Friday - 10 October - 2025
شماره 2
طلای سرخی که رنگ می‌بازد
ایران هرچند همچنان بزرگ‌ترین تولیدکننده زعفران جهان است، اما برند زعفران ایرانی در بازارهای بین‌المللی هنوز به جایگاه شایسته خود دست نیافته است. سهم اندک ایران از ارزش‌افزوده جهانی این محصول، با وجود در اختیار داشتن بیش از ۹۰ درصد تولید، نشان‌دهنده بی‌برنامگی و ضعف عملکرد نهادهای دولتی متولی این حوزه است. در حالی‌که رقبایی همچون افغانستان با بهره‌گیری از معافیت‌های تعرفه‌ای و حمایت‌های خارجی جایگاه خود را در بازارهای هدف تثبیت می‌کنند، زعفران ایران زیر سایه محدودیت‌های ارزی، فقدان دیپلماسی اقتصادی، ناهماهنگی نهادهای متولی و الزامات سخت‌گیرانه رفع تعهد ارزی، دغدغه حفظ بازار و اعتبار برند خود را دارد. این گزارش بازتاب نگرانی‌ها و هشدارهای فعالان زنجیره زعفران است؛ درباره محصولی که اگر امروز برند آن احیا نشود، فردا حتی تولید انبوه نیز تضمین‌کننده ماندگاری‌اش نخواهد بود.
تصویری نابرابر از سهم خراسان‌رضوی در اقتصاد ملی
شهرام عیدی زاده- استاد دانشگاه و پژوهشگر اقتصادی
چشم‌های بسته بر ظرفیت‌ها و ضرورت‌ها
وحید ارشدی - استاد اقتصاد و عضو هیئت علمی پژوهشکده مطالعات اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد
دیوار بلند غفلت!
خراسان رضوی، دومین استان پُرجمعیت کشور و قلب تپنده زیارت و گردشگری ایران، به‌ظاهر باید یکی از کانون‌های اصلی توسعه اقتصادی ملی باشد؛ اما نگاهی عمیق‌تر به داده‌های آماری و واقعیات میدانی، حکایتی دیگر را روایت می‌کند.
معیشت در تنگنا
سعیده به‌نژاد - کارشناس مرکز مطالعات و بررسی‌های اقتصادی اتاق خراسان رضوی
قفل زیرساخت‌ها باز شود، منطقه سرخس جان می‌گیرد
اسفند پارسال وقتی روسای جمهور ایران و ترکمنستان با یکدیگر دیدار کردند و پیرامون همکاری‌های مشترک چانه زدند، یکی از موضوعاتی به یک بحث جدی میان دو طرف تبدیل شد؛ راه‌اندازی و ایجاد منطقه آزاد مشترک بین ایران و ترکمنستان در اینچه برون و سرخس بود. موضوعی که اگر دولتین دو کشور کمر همت به اجرای آن ببندند؛ احتمالا به یک ظرفیت تجاری ارزشمند برای دو کشور تبدیل خواهد شد.
پیچ و خم‌های جاده ابریشم نوین
عماد رجحانی – کارشناس و مدرس تحلیل بازارهای بین‌المللی
«دیپلماسی شرقی» برای اقتصاد ایران معجزه نمی‌کند
در دهه‌های اخیر، چین با عبور از سیاست‌های اقتصاد بسته و پیاده‌سازی اصلاحات ساختاری، توانسته جایگاه خود را به‌عنوان یکی از قدرت‌های اصلی اقتصاد جهانی تثبیت کند. این کشور اکنون نه‌تنها شریک تجاری اول بسیاری از اقتصادهای بزرگ و کوچک جهان است، بلکه به بازیگری تعیین‌کننده در معادلات اقتصادی، فناوری و انرژی تبدیل شده است. در مقابل، ایران نیز با توجه به محدودیت‌های ناشی از تحریم‌ها و تنگنای دسترسی به بازارهای غربی، با نگاهی که بیش از پیش به شرق معطوف شد،ه تلاش می‌کند تا با چین به‌عنوان یکی از ابر بازیگران کلیدی نظام اقتصاد بین‌الملل، روابطی راهبردی‌تر و گسترده‌تر برقرار کند. اما این روابط تا چه حد پایدار و استوار است و چقدر می‌توان به گسترش آن و حتی الگوبرداری ایران از مدل توسعه اقتصادی چین امید بست؟ از آنجا که برخی ناظران با نگاه به سیاست منفعت‌محور چین، آینده این روابط را متوازن و بلندمدت پیش‌بینی نمی‌کنند و آن را بیشتر ناشی از شرایط مقطعی می‌دانند، چه تغییراتی در این تعاملات نیاز است و چه میزان فرصت برای ایران جهت اصلاح این تعاملات وجود دارد؟ در همین رابطه «مجیدرضا حریری»، رئیس اتاق مشترک ایران و چین در گفت‌وگو با «اتاق اقتصاد»، تاکید می‌کند که مناسبات اقتصادی بین کشورها نه با شعار و ایدئولوژی، بلکه با ایجاد منافع متقابل شکل می‌گیرد. او ضمن آسیب‌شناسی از چالش‌های فضای اقتصادی ایران، از جمله ضعف زیرساخت‌ها و جایگاه نامطلوب ایران در برخی شاخص‌های بین‌المللی بر این باور است که با ادامه روند فعلی در کشور، در پیش گرفتن دیپلماسی شرقی نیز کمک چندانی به حل مشکلات و توسعه اقتصادی ایران نمی‌کند.
