فلرینگ، ثروتی که می‌سوزد

شهریار زهدی ـ دبیر کمیسیون انرژی اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی خراسان رضوی // در هر سال، میلیاردها مترمکعب از سرمایه‌های ارزشمند طبیعی کشور، در هیأت گازهای همراه نفت، بی‌ثمر و خاموش، در آتش مشعل‌های پالایشگاه‌ها می‌سوزد؛ فرآیندی که در ادبیات صنعت انرژی از آن با عنوان «فلرینگ» یاد می‌شود. نعمتی از کف‌رفته که می‌توانست نه‌تنها موتور صنعت را با شتابی بیشتر به حرکت درآورد، بلکه هوایی پاک‌تر و سالم‌تر را برای مردمان این سرزمین به ارمغان آورد. هوایی که، به‌ویژه برای ساکنان مناطق پیرامون میادین نفت و گاز، می‌توانست حامل مقادیر کمتری از آلاینده‌هایی چون دی‌اکسید کربن، دی‌اکسید گوگرد و اکسیدهای نیتروژن باشد و بدین‌ترتیب، از بروز پیامدهای سنگین زیست‌محیطی چون افزایش خطر ابتلا به سرطان، بیماری‌های تنفسی، تخریب اکوسیستم‌ها و آسیب به کشاورزی محلی جلوگیری کند. با این همه، بر خلاف مسیر عقلانیت زیست‌محیطی و توسعه پایدار، ایران در سال ۲۰۲۳ بیشترین رشد در حجم گازهای سوزانده‌شده از طریق فلرینگ را در سطح جهانی تجربه کرده است؛ به‌گونه‌ای که در برابر تنها ۱۰ درصد افزایش در تولید نفت، رشد ۱۹ درصدی در حجم فلرینگ ثبت شده است. این روند، جایگاه ایران را پس از روسیه، به دومین کشور جهان در سوزاندن گازهای همراه نفت از منظر حجم، ارتقا داده است؛ جایگاهی تلخ که به‌روشنی از عدم بهره‌برداری بهینه از منابع ملی حکایت دارد.