- امروز : جمعه - ۲۳ خرداد - ۱۴۰۴
- برابر با : Friday - 13 June - 2025
اخبار ویژه
پیشنهاد حذف جریمه دیرکرد حقوق دولتی برای معادن با تراز منفی
تجارت خارجی ایران در سال 1403 به روایت آمار
نفس سرد اژدهای زرد
احیای صنعتی اروپا؟
بحران آب خراسان رضوی، زیر ذره‌بین بخش خصوصی
بازنگری در مدل‌های کسبوکار؛ کدام استارتاپ‌ها زنده می‌مانند؟
رشد فراتر از انتظار اقتصاد عربستان در سه‌ماهه نخست سال
تمدید مهلت ارسال اظهارنامه مالیاتی صاحبان مشاغل و پرداخت مالیات تبصره ماده ۱۰۰
سرمایه اجتماعی
دوای مهاجرت متخصص‌ها
احمد عطارزاده، کارشناس اقتصاد دیجیتال // اگر در دهه ۱۹۵۰ از کسی می‌‌‌پرسیدید که سرمایه انسانی یعنی چه، حتما شما را به تمسخر می‌‌‌گرفت؛ چرا که از نظر بیشتر مردم، سرمایه یعنی ابزار تولید، زمین، ساختمان و پول. اما در دهه ۱۹۶۰ بود که گری بکر اقتصاددان، مفهوم جدیدی را وارد نظریه‌‌‌پردازی اقتصادی کرد. بکر در مطالعات بررسی رابطه میان آموزش و سطح درآمد پی برد که بین سرمایه فیزیکی و تولید خلأ وجود دارد و در سال ۱۹۶۴ مفهوم سرمایه انسانی را ابداع کرد. بکر بین دو نوع سرمایه انسانی عام و سرمایه انسانی خاص تمایز قائل شد. در نظر بکر شرکت‌‌‌ها تمایل چندانی برای پرورش سرمایه انسانی عام ندارند، چراکه باور دارند این نوع سرمایه در هر کسبوکار و سازمانی کاربرد دارد و هزینه کردن برای آن یعنی پرداختن هزینه نیروی انسانی سایر سازمان‌‌‌ها از جیب کسبوکار خود. در مقابل، شرکت‌‌‌ها با فراغ بال حاضرند برای سرمایه انسانی خاص هزینه کنند؛ چراکه این نوع تخصص فقط در کسبوکار خودشان کاربرد دارد.
نقش اعتماد بر رشد اقتصادی
سرمایه فیزیکی، مالی و انسانی سه مولفه تاثیرگذار برای تحقق رشد اقتصادی محسوب می‌‌شوند. اکثر قریب به اتفاق دانشمندان و محققان اقتصادی اذعان دارند، در صورت نبود سرمایه اجتماعی امکان جذب و تجمیع سرمایه‌های فیزیکی، مادی و انسانی بعید به نظر می‌‌رسد.
