لزوم تقویت «نوآوری باز» در صنایع
ترکیه در شرایط بحرانی چه ظرفیتهایی در تأمین کالاهای اساسی ایران دارد؟
ضرورت پیوند خودروسازان و قطعهسازان در راستای ارتقای کیفی صنعت خودرو خراسان رضوی
از همدلی اقتصادی تا توجه به پدافند غیرعامل برای عبور از بحران
تاکید بر تقویت صادرات و واردات استان با ظرفیتهای بکر غرب آفریقا
نرخ تورم خرداد ماه به ۳۴.۵ درصد رسید
ایران پنجم آسیا در تولید لبنیات و رتبه اول صادرات
برنامه بازتوانی بنگاههای خرد
دکتر مجتبی قاسمی ـ استادیار اقتصاد سیاسی دانشگاه شهید بهشتی // یکی از سیاستهای توسعه صنعتی که در دهههای اخیر از اقبال زیادی در میان سیاستگذاران ایرانی برخوردار بوده است، حمایت از صنایع داخلی به طرق مختلف از جمله وضع تعرفههای بالا بر واردات کالاهای مشابه خارجی و حتی ممنوعیت واردات آن بوده است. از جمله میتوان به ممنوعیت واردات خودرو، لوازم خانگی و پوشاک در دهه اخیر در کشور اشاره کرد. سیاستی که ریشه در افکار جریان حمایتگرایی دارد و با تاکید بر حفظ و افزایش اشتغال داخلی برای خود پایگاه سیاسی و اجتماعی نیز در میان فعالان بخشهای مزبور ایجاد کرده است. سیاستی که البته آثار تخصیصی و توزیعی هولناکی دارد که نوشتار حاضر به دنبال آن است که به بخشی از آنها اشاره کند تا تصویری واقعیتر از این سیاست برای مخاطبان ترسیم شود.