مرکز پژوهش های اتاق ایران در گزارشی به ارائه تصویر کلان از نظام­های مالیات بر درآمد اشخاص(PIT) و بررسی تجربه کشورها پرداخته است. مالیات بر درآمد اشخاص حقیقی از منظر دستیابی به اهداف عدالت و بازتوزیع درآمدی، مهم‌ترین پایه مالیاتی در هر نظام مالیاتی است. به رغم آنکه در کشورهای پیشرفته بیش از 34 درصد از درآمدهای مالیاتی به مالیات بر درآمد اشخاص حقیقی اختصاص یافته است، اما در ایران، یک روند ثابت حدود 13 درصدی دارد. اندک بودن سهم مالیات بر درآمد اشخاص در ایران عمدتاً به دلیل کمبود آمار و اطلاعات مشاغل، عدم پیاده‌سازی نظام مالیات بر درآمد اشخاص و وجود معافیت‌های گسترده پایه‌های مالیاتی است که تداوم این روند می‌تواند به «تضعیف ادراک عدالت مالیاتی» و «تعمیق نابرابری» منجر گردد.

این گزارش در پی بررسی چند مساله است: اول) چه اصولی در طراحی نظام مالیات بر درآمد اشخاص باید درنظر گرفته شود. دوم) مولفه­ها و ویژگی­های سه نوع نظام مالیات بر جمع درآمد چیست و سوم) کشورهای مجری چه نظامی را برگزیده­اند و آیا می­­توان یکسری قواعد کلی از رفتار مالیاتی در 126 کشور مورد بررسی استخراج کرد؟

به طور کلی سه نوع نظام مالیات بر درآمد اشخاص در اکثر کشورها در حال پیاده­سازی:”نظام مالیات بر جمع درآمد”، ” نظام مالیات بر درآمد دوگانه” و ” نظام مالیات بر درآمد یکنواخت”. انتخاب هر یک از این سه نوع مختلف، دلالت­های متفاوتی بر عدالت و کارایی نظام مالیاتی خواهد داشت.

تحت نظام مالیات بر جمع درآمد، بدهی مالیاتی تابعی از مجموع تمامی درآمدهای کسب شده است. در نسخه محض این نظام مالیاتی، اصل بر این است که مجموع درآمدها با نرخ­های تصاعدی مشمول مالیات می­شوند. این در حالیست که در نظام مالیات بر درآمد دوگانه، هریک از درآمدها طبق جدول مالیاتی مختص به آن درآمد، مشمول مالیات خواهند شد. در این نظام، درآمد به دو جزء “درآمد سرمایه” و “درآمد کار” تفکیک می­شود و درآمد سرمایه در نرخی یکنواخت و درآمد کار در نرخ­های ­تصاعدی مشمول مالیات مالیات می شوند. نرخ یکنواخت مالیات بر درآمد سرمایه غالبا با پایین­ترین نرخ مالیات بر درآمد کار برابر است. در نظام مالیات بر درآمد یکنواخت نیز تمامی انواع درآمدها با نرخ مالیاتی یکنواخت مشمول مـالیات می­شوند، به عبارتی درآمد حاصل از کار و سرمایه با نرخ یکسانی مشمول مالیات می­شوند. هر سه نظام مزایا و معایبی دارند که در این گزارش به تفصیل به آن پرداخته شده است. مالیات بر درآمد اشخاص همانند هر پایه مالیاتی دیگر بر رفتار اشخاص اثر می­گذارد و تصمیمات عرضه نیروی کار و پس­انداز اشخاص را تحت­الشعاع قرار می­دهد. بر اساس یافته­های تجربی، وضع مالیات بر درآمد نیروی کار، هزینه کارایی قابل ملاحظه­ای ندارد اما وضع مالیات بر درآمدهای سرمایه­ای، ممکن است هزینه کارایی معنی­داری به دلیل امکان خروج سرمایه به نظام اقتصادی تحمیل کند و در طول زمان تاثیرات نامطلوبی بر رشد اقتصادی بلندمدت کشور داشته باشد. از طرفی طرفداران نظام مالیات بر درآمد یکنواخت معتقدند که نظام مذکور بسیار ساده­تر از دو نظام رقیب است.

نسبت تشکیل سرمایه ثابت به تولید ناخالص داخلی به طور متوسط در کشورهای مجری نظام مالیات بر درآمد یکنواخت 25.1 درصد، در کشورهای با نظام مالیات بر درآمد دوگانه 24.15 درصد و در کشورهای مجری نظام مالیات بر مجموع درآمد 19.9 درصد بوده است. این بدان معناست که با ثبات سایر شرایط، اعمال نرخ­های مالیاتی پایین­تر بر درآمدهای سرمایه­ای در کشورهای با نظام مالیات بر درآمد دوگانه، منجر به تجربه نسبت سرمایه­گذاری به تولید ناخالص داخلی بالاتری شده است.

متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.